[-Gri Tahta İskele-]

Konshin ruhsal göle her zamanki gibi gelmisti sırf karen'i düşünmek için geliyordu "Nerdesin sadece onu söyle"dedi ağzının içinde. Konshin onunla hiç irtibat kurmadı çünkü ölmüş olduğunuda görebilirdi ve o zaman yaşaması için hiç bir sebeb kalmazdı tek hareketle kendini öldürürdü.İskeledeki ayak sesleri onu hiç ilgilendirmiyordu aslında ama genede bakma gereği duydu inanamıyordu Bu Oydu Karendi.



Yerinden Yavaşca Kalktı.Yanına Gitti.Daha Doğrusu iskeleye çıkmadı iskelenin yanındaki eskiden Karen ile geldiğinde hep çıktığı ağaca çıktı."Uzun Zaman Oldu beni bıraktığın vede kendini arattığındın ama olsun ne farkeder ben kimim ki alt tarafı eski erkek arkadaşın"dedi eski yi çok baskılı söylemişti ama haklıydı tam 8 aydır onu arıyordu."Hiç Acımadın demi Karen O Zek'i Yendik ama sana darbe vurdu bunu gördüm o darbede iyileşebilecektin ama sen saklanmayı seçtin"dedi.Aslında oradan gitmek istiyordu ama bir güç sanki onu tutuyrdu

Karen bir hışımla arkasına döndü.Artk her ses ona yabancı geliyor bir şeyi tanımaıyor yada tanımak istemiyordu.Arkasına döndüğünde gözlerine inanamadı.Onun söylediği her bir kelimeyi pür dikkat dinledi.ama hiçte hoş şeyler dğeildi.Karen eskiyi hatırlamaktan sıkılmıştı.Sertçe arkasına döndü ve gölün üstündeki yoğun sise baktı

"-seninle ilk burda tanışmıştık hatırlarsın..."deid ve bir müddet sustuktan sonra

"-Bak!!...O zaman skalandım çünkü korktum.Evet ben korkusuz biriydim ama oldu işte.O an yapıcak hiçbirşey yokmuş gibi geldi.8 ay kendimi toplamama zor yetti.Ve buraya daha yeni geldim.Uzun zamandır sizlerle karşılaşmaktan korktuğum için gelmek istemiyordum.Sana haksızlık yaptığımı düşünüyorsan birfdebenim açımdna düşün.Ben çok değişltim!!...."deid ve yalnızca susmayı seçti...

Konshin Karenin "İlk Burada Tanıştık Hatırlarsın"dediğini duydu."Hatırlıyorum"dedi gülümseyerek.Bir Süre Oda Konuşmadı Beynin toparlamalıydı daha kendinde değildi.Karen Bir Müddet Sonra Konuya Sertce Girmişti.
"-Bak!!...O zaman skalandım çünkü korktum.Evet ben korkusuz biriydim ama oldu işte.O an yapıcak hiçbirşey yokmuş gibi geldi.8 ay kendimi toplamama zor yetti.Ve buraya daha yeni geldim.Uzun zamandır sizlerle karşılaşmaktan korktuğum için gelmek istemiyordum.Sana haksızlık yaptığımı düşünüyorsan birfdebenim açımdna düşün.Ben çok değişltim!!...."dedi Karen.


Konshin Artık Kendini Tutamamıştı Bir Anda Olduğu Ağactan kayboldu.Karen'in Yanında belirdi Karen'i Sertce Kaldırdı."Senin yerinden düşündüm ama hiç bir şey olmadı hiç birşey ayrıca kendini toparlasaydın ama banada haber verirdin seni 8 aydır görmüyorum Karen 8 ay istersen çok değiş ama kimse seni benden daha iyi tanıyamaz"dedi.Konshin Daha Sonra Sustu Karen'in Gözlerine Baktı."O Zaman bunu yaptığımda sende kendini benim yerime koy"dedi.Biraz Sustu.Daha Sonra Bir Anda Karen'in dudağına yapıştı 5 dakika belki 10 dakika olmustu Konshin bıraktıktan Sonra."Sana Söylemiştim şimdi sende kendini benim yerime koy"dedi.

Karen bir anda yanına baktı ve Konshin yanında belirmişti.bu hiç beklemediği birşeydi.Ve çok sert çıkışmıştı.Belkide gerçekten 8 ay cok fazla olmuştur diye düşünmeden edemedi.Karen onu daha iyi tanıdığını sölediğini duyunca

"-kim inanır bunaédemeye kalmadı dudaklarıunda bir basınç hissetti.bunu açıkçasıo hiç beklemiyordu.Onun gözlerine sonradan bakınca hiçbirşey söyleyemediş ve olanları kafasında defalarca canlandırıp durdu...O sırada kafasındna şekil şeikl düşünceler geçerken

"-Sana Söylemiştim şimdi sende kendini benim yerime koy"demesiyle göz kırptı bir kaç kez ve iskelenin en ucuna gidip kolluklarına dayandı.Herzamanki ihtişamı yine üsütmdeydi.gözlerini kapatıp sanki birşeye benziyormuş gibi deirn deirn tahtanın üzeirnde yazan o üç isme gözlerini dikti.Ve ağzındna tek bir cümle çıktı...

"-Sen eski beni tanıyorsun.Ben o darbeden sonra çok değiştim.Anlamıyorsun"dedi ve gözlerini gökyüzüne dikti.Karen kafasına bir şey soktuysa kimse onu aklındna çıkaramazdı.İnadı inat bir kızdı....

Konshin Hiç Birşey demedi."Seni Değistiren ne"dedi ilginc bir ses tonu ile "seni değiştiren yada değişmeni sağlayan şey ne? 8 ay erkek arkadaşını ki artık eskidir değiştin ya benide değiştirmişsindir"dedi immalıca."Karen Hani Söz Vermiştik bir daha ayrılmayacağımıza "dedi üzgün bir sesle ama Konshin de haklıydı Hayatındaki en ama en önemli kişi onu bırakmıştı.Konshin biraz daha bekledi dencek pek bir şey kalmamıştı.

Konshin yavaşca arkasını döndü artık herşey bitmişmiydi."Demekki Sözümüzü tutamadık ha ne dersin"dedi Konshin üzgün bir sesle daha sonra yürümeye basladı en azından artık onun sağlıklı olduğunu ve yaşadığını biliyordu.İskeleden indiğinde Ağzının içinde "Seni Özleyeceğim"dedi.Konshin Der Demez Su Bir Anda Kalkmaya Başladı.İndiğinde Havada Kalan şekilleri "Seni Seviyorum"'u İşaret ediyordu.Konshin bunu bile bile yapmıstı.Arkasına Son Bir Kez Baktı ve tekrar eski yerine gitti.

Karen hiçbirşey yapamadı.Her ne kadar onun yanına gitsede onlardan uzak durmalıydı.Asıl sebbep olarak o darbeyi gösteriyordu ama kimsenin bilmediği ve bilmemesi gerektiği birşeyler daha vardı.Söyleyemezdi.Şartlanmıştı ve her an takip edildiğinin farkındaydı.Konshin'in gitmesine izin verdi.Vermek zorundaydı.Kendini bir an yalnız hissetti yine,sanki daha önce farklı bir durumdaymışçasına.Ama onun için birşey farketmiyordu.

Karen konshin diye seslendi.Yanına gitit ve son kes gözlerine bakarak

"-Yalnızca senin için...."dedi ve yavaş adımlarla ilerlemeye başladı.PhoNiX ortaya çıktı ve konshin2in duyacağı bir biçimde farkında olmadan

"-Ona söyleyemezdik"dedi ve ilerlediler.....Gölün yanındaki ağaçlar arasında kaybolmaya başlamışlardı....

Karen Onu dinliyordu.Donmuş gözlerle ona bakıyordu.Hiçbirşey söyleyemiyordu.Söylerse başına neler geleceğini biliyordu.Onu dinliyordu evet deidklerini birer birere yapardı...


Söyleidklerinin hepsi doğruydu.Eski şifa dağıtıcılar olarak bilinirler.Karen bu sayede ayaktaydı.Ama şart koşmuşlardı.Başka çarresi yoktu..

Gözleri yere bakan bir biçimde dururken sert bir tavırla söylediği kelimelerle irkildi.Sanki kelimeler Karen'e batıyordu.Karen hızlı adımlarla yürümeye başladı.Onu kendinden soğutması gerekiyordu.bunu yapmazsa o zarar görecekti ve bunu göze alamazdı...

"-Bana bir şey sorma ve öpğrenme çabası içinede girme!"diye sert çıkıştı ve yürümeye devam etti...Oldukça sinirliydi ve sinirli olduğunda ona bulaşılmayacağını herkes bilirdi....

Karen tüm anlattıklarının ne anlama geldiğini biliyordu.söyleidklerinin hepsi doğruydu.Ama olan bitenin ne olduğunu anlamıyordu.Nasıl güvenebilirid.Ya altındna başka bir şey çıkarsa.Ya ona zara gelirse.Ya bu bir oyunsa.Başına ne geldiyse zaten güvenden geldi.

Karen hemen bağırıp öağırmaya başladı.

"-Sen...Sen ne diyorsun..Ne zehri bana yalnızca öldüreceklerini söylediler..Ne..Hangi zehirden bahsediyorsun sen?" deid ve bir kaç adım geri giderek verdiğini içmemeye kaarlı olduğunu göstemreye çalıştı...

Karen ona inanmak istesede tereddütler yaşıuyordu yine.İçinde neler yaşıyordu kimse bilemezdi.Konshine yaklaştı ve

"-Tamam peki bu sefer sana yine güveniryorum"..dedi ama yinede içinde korku hakimdi.Birşeyler olmaya başladı.Ama yarısı hala bitmemişti.Tadının iğrenç olduğu bir gerçekti.son bir şekilde başını yukarıkaldırdı ve sanki çok sevdiği bir şeyi içiyormuş gibi düşünerek bir inda içti.konshin'e yaklaştı ve

"-İstediğin oldumu"dercesine baktı....